„To lubię!”

Adamowi Mickiewiczowi

Spał długo, snem jakby niedźwiedzim

Zasnął w innej rzeczywistości

Jakby lepszej, ładniejszej

Miał sen.

Wielka tablica z napisem

„Ratunek. Skapol”

Wtedy się obudził.

Po dwudziestu latach się obudził.

Najpierw ujrzał JĄ

Na pozór zakochaną,

Taką szczęśliwą, jak niegdyś on.

Trzymała KOGOŚ za rękę,

A potem całowała.

Ale minęła minuta, może dwie

Przyszedł INNY,

A ona znowu trzyma za rękę

I znowu całuje.

To lubię! Krzyknął – To lubię!

Potem wyszedł z lasu

I spotkał młodą kobietę

Samą, z małym dzieckiem.

To lubię! Krzyknął – To lubię!

W końcu minął szkołę

A przy bramie stała nastolatka

Z wózkiem dziecięcym…

To lubię! Krzyknął – To lubię!

I potem usiadł na kamieniu,

Płaskim i dużym

To lubię! Krzyknął – To lubię!

I w końcu zapłakał,

Nad krajem zapłakał.